Soms is een verlies zo pijnlijk
dat het te moeilijk is om het
ooit te kunnen voelen,
het diepe verdriet toe te laten,
en daarmee een plek te geven.
De meesten krijgen er in hun leven
in een of andere vorm mee te maken.
Het verlies van een persoon,
een situatie, een plaats
kan nog des te pijnlijker zijn
als er geen ruimte is geweest
voor afscheid, of als het verlies
niet te begrijpen is, geen zinvolle
betekenis lijkt te hebben,
omdat het onrechtvaardig voelt,
en je bij elke uitreiking naar houvast
in het ongewisse tast,
en enkel de pijn lijkt over te blijven.
En pijn geeft geen verklaring
over het waarom en hoe,
maar brengt diepe gevoelens
aan de oppervlakte,
zoals onmacht, verdriet,
woede, haat, jaloezie,…
Gevoelens die onbeantwoord zijn,
maar wel een bestemming zoeken,
een houvast, een doel,
omdat het pijnlijk is om ze te dragen,
en zeker als je het gevoel hebt
dat je ze alleen te dragen hebt,
en dat je ze niet lijkt te kunnen delen
met je (naaste) omgeving.
Misschien zijn zij zelf ook niet in staat
om eenzelfde verlies te dragen,
te doorvoelen, te doorleven.
Of het nu om het verlies van
een persoon gaat, een kind of een ouder,
een familiale situatie, een thuis,
een plaats, een werkomgeving,
gezondheid, een vorm van geluk,
een levensfase, een deel van jezelf,
een plek waarmee je diep verbonden was,
en waar om de een of andere reden
een (abrupt) einde aan gekomen is,
zonder betekenis, zonder verklaring,
het voelt altijd als een deel
van jezelf dat je verloren bent.
Een leegte in jezelf die ooit gevuld was,
met iets ontzettend dierbaars
en een pijn die daardoor zo groot is
dat het voelt alsof die leegte
er voor altijd zal zijn.
En de zoektocht naar een houvast,
naar afleiding, naar opvulling is groot,
om de pijn maar niet te voelen.
De pijn wordt bedekt door een relatie
die misschien niet ideaal is,
door een vorm van verslaving,
door depressie,
door wrok en verbittering,
door een woede of hardheid
die zich naar buiten richt,
of naar jezelf,
maar de leegte blijft, omdat
het voelen ervan onbestemd lijkt.
De enige weg is er dwars doorheen,
hoe pijnlijk en beangstigend
het ook mag voelen.
Het medicijn is tijd, en ruimte
om het proces toe te laten,
in verbinding, samen met
anderen die jou in de diepte
kunnen dragen, en erkennen
dat het proces er doorheen
geen regels heeft,
zoals hoe het eruit hoort te zien,
hoelang het mag duren,
de stappen die je moet zetten.
Het medicijn is kwetsbaarheid,
naaktheid en herkenning.
Het medicijn is mens-zijn.
Alle tijd, en alle ruimte,
in verbinding,
en in de veiligheid om
expressie te kunnen geven
aan elke vorm waarin de pijn
zich laat zien en voelen.
Zo krijgt de intense pijn
na verloop van tijd minder scherpte.
Het verlies is er nog steeds,
maar wordt niet langer bedekt.
Je kan dan zijn met de pijn,
en de intensiteit heeft plaatsgemaakt
voor doorleefdheid, wijsheid,
en een diepgaande liefde
voor jezelf, het leven,
en je omgeving.
En op die manier kan wat voelde
als een leegte in jezelf
zich stilaan weer openen
voor een andere vorm van liefde,
en kan je vanuit
de hernieuwde relatie met jezelf
een hernieuwde relatie met de ander aangaan.
Het leven krijgt opnieuw een plaats
in jouw leven, in jouw lichaam en in jouw hart,
en kan je jezelf weer toestaan
om te genieten, en de liefde van het leven,
de Aarde, de natuur,
in haar meest eenvoudige
en pure vorm, te ontvangen.
In de kern van verlies ligt de grootste liefde.
Het medicijn is mens-zijn.
Liefs
Sanne
art: unknown
Comments